ఒక ఊరిలో ఒక పెద్ద చెట్టు ఉండేది. ఆ చెట్టు మీద ఒక గువ్వ ఉండేది. ఆ చెట్టు పక్కనే ఒక ఊరు ఉండేది. ఆ ఊరిలో గువ్వలు కొట్టేవాడు ఒకడు ఉండేవాడు. ఒక రోజు గువ్వలు కొట్టేవాడు ఆ చెట్టుమీద ఉన్న గువ్వ గూడును చూశాడు. దీంతో గువ్వ గూడును ఓ రాయితో కొట్టాడు. ఆ రాయి చెట్టు కొమ్మకు తగిలి, దిగువకు పడిపోయింది. అది చూసి గువ్వ పక్కనే ఉన్న కాకిని 'మనం ఇక్కడ ఉంటే చాలా ప్రమాదం.. గువ్వలు కొట్టేవాడు మనల్ని కూడా చంపేస్తాడు!' అని చెప్తుంది. కాకి 'నేను రాను నువ్వు, నీ బిడ్డలు వెళ్లండి!' అని గువ్వతో చెప్తుంది. దీంతో గువ్వ తన పిల్లలతో అక్కడి నుంచి వెళ్లిపోతుంది.
రెండు రోజుల తర్వాత ఆ గువ్వ బాధపడుతూ తన ఇద్దరి బిడ్డలను భుజం మీద తీసుకుని, వేరే ప్రాంతానికి వెళ్తుంటే గువ్వలు కొట్టేవాడు చూస్తాడు. 'ఆ రోజు ఎంత ప్రయత్నించినా మీరు చిక్కలేదు. ఈ రోజు ఎలా తప్పించుకుంటారో చూస్తాను!' అని అంటాడు. వెంటనే పక్కనే ఉన్న రాళ్లు తీసుకుని గురిచూసి విసురుతాడు. రాయి తగిలిన గువ్వపిల్ల పై నుంచి కిందకు పడిపోతుంది. ఇది గమనించిన గువ్వపిల్ల తల్లి పై నుంచి కిందకు దిగుతుంది. గాయపడ్డ పిల్లను చూసి తల్లిగువ్వ బోరున విలపిస్తుంది. అలా ఏడుస్తూ గువ్వలు కొట్టేవాడితో ఇలా అంటుంది. 'నా బిడ్డతోపాటు మా ఇద్దరినీ చంపేయ్యి' అని అడుగుతుంది.
ఆ మాటలకు మనసు చలించిన గువ్వలు కొట్టేవాడు బాధపడతాడు. పక్కనే ఉన్న ఆకులు తీసుకుని, నులిమి పసరు తీస్తాడు. గాయమైన గువ్వపిల్లకు పూస్తాడు. పసరు పోసిన కొద్దిసేపటికి ఆ గువ్వకు మెలుకువ వస్తుంది. అది చూసిన తల్లిగువ్వ సంతోషిస్తుంది. వెంటనే గువ్వలు కొట్టేవాడికి కృతజ్ఞతలు చెబుతుంది. సంతోషంతో ఆ గువ్వలు రయ్యి మంటూ గాల్లోకి ఎగిరిపోతాయి. తన తప్పును తెలుసుకున్న గువ్వలు కొట్టేవాడు అప్పటి నంచి ఏ జంతువులను, పక్షులను వేటాడకుండా అడవిలో చెట్లను నాటుతూ కాసే ఫలాలతో బుద్ధిగా జీవించేవాడు. అలా కష్టపడగా వచ్చిన ఫలాల్ని నలుగురికీ పంచుతూ తన వంతు సేవ చేసేవాడు.
వైష్ణవి,7వ తరగతి, జిల్లా పరిషత్‌ హైస్కూల్‌,
శాంతిపురం. చిత్తూరు జిల్లా.
