'డుగు డుగు డుగు... డుర్‌ డుర్‌ డుర్ర్‌..' కీ ఇచ్చి వదిలిన స్కూటర్‌ బొమ్మ ఇల్లంతా శబ్దం చేస్తూ పరుగులు తీస్తోంటే, దాని వెనుకే నోటితో అనుకరిస్తూ పరుగు తీస్తున్నాడు ఐదేళ్ళ చిన్నారి చైతన్య. భలే భలే అంటూ చప్పట్లు కొడుతూ బొమ్మని, అన్నని మార్చి మార్చి చూస్తోంది మూడేళ్ళ చెల్లి ప్రణతి. పసుపు రంగు స్కూటర్‌ మీద ఎర్రటి హెల్మెట్‌తో నల్లటి మనిషి. నాన్న దయాకర్‌ ఢిల్లీ వెళ్ళినప్పుడు తెచ్చాడు ఆ బొమ్మని.
ఈసారి బొమ్మకున్న కీ చివరికంటా తిప్పి వదిలాడు చైతన్య. బాణంలా దూసుకుపోయి గోడని గుద్దుకుని, పక్కకి పడిపోయిందది. బొమ్మ రెండు చక్రాలూ విడిపోయి గదిమూలకి దొర్లుకుంటూ వెళ్లాయి. మనిషి తల విరిగి పక్కకి పడిపోయింది. బొమ్మని అలా చూడగానే చిన్నారి చైతన్య గుండె గుబేలుమంది. అన్న ముఖంలో భయం చూసి ప్రణతి కూడా ఒణికిపోయింది. పోయినసారి తుపాకీ బొమ్మ విరగ్గొట్టినప్పుడు ఇద్దరినీ అమ్మ అర్చన కొట్టిన దెబ్బలు గుర్తొచ్చాయి వాళ్ళకి.
అర్చన ఏదోపని ఉండి బజారుకి వెళ్ళింది. అమ్మ వచ్చేలోగా వాటిని సరి చేయాలని, అన్నా, చెల్లి చేసిన ప్రయత్నాలన్నీ విఫలమయ్యాయి. బొమ్మని, విరిగిపోయిన చక్రాలని, బొమ్మ తలని వంటింట్లో ఉన్న అల్మారాలో పాత సామానుల వెనుక దాచేశాడు చిన్నారి చైతన్య.
అర్చన ఇంటికి వచ్చేసరికి ఏమీ ఎరగనట్టు పలకమీద బొమ్మలు వేస్తున్నాడు చైతన్య. రైమ్స్‌బుక్‌ చూస్తోంది ప్రణతి. కొత్తబొమ్మతో ఆడుకోవాల్సిన వాళ్ళు బుద్ధిమంతుల్లా కనపడేసరికి ఏదో అనుమానం వచ్చింది అర్చనకి.
'స్కూటర్‌ బొమ్మ ఏది చైతన్యా?' అడిగింది అర్చన. ఉలక్కుండా, పలక్కుండా బిత్తరచూపులు చూస్తున్నారు ఇద్దరు. రెట్టించి అడిగేసరికి 'తెలియదు అమ్మా' భయంగా అన్నాడు చైతన్య. తన అనుమానం నిజమవుతున్నట్లు అనిపించింది అర్చనకి.
'పాపా.. నువ్వు చెప్పు. స్కూటర్‌ బొమ్మ ఏది?' తల అడ్డంగా ఊపింది ప్రణతి బిక్కమొహం వేసి. గట్టిగా అరిస్తే ఏడ్చేటట్లు ఉన్నారు ఇద్దరు. వాళ్ళ అమాయకమైన ముఖాలు చూసి, అప్పటికి వాళ్ళని ఏమీ అనలేకపోయింది. వారం రోజులు ఇట్టే గడిచిపోయాయి.
స్కూల్‌ నుంచి రాగానే పాతబొమ్మలు ముందు వేసుకుని ఆడుకుంటున్నారు చైతన్య, ప్రణతి. మరచెంబు కోసం వంటింట్లో అల్మారాలో వెతుకుతోంది అర్చన. తాను వెదికే మరచెంబు కనపడలేదు కానీ, వస్తువుల మధ్య ఉన్న స్కూటర్‌ బొమ్మ కనపడింది. తల, చక్రాలు రెండు ఊడిపోయి ఉన్నాయి. అర్థమైంది అర్చనకి. అంత చిన్నవయసులోనే వాడు అబద్ధం చెప్పడం కోపం, బాధ కూడా కలిగించింది.
వెంటనే 'చైతన్యా' అంటూ పెద్దగా అరిచిన అరుపుకి బిక్క ముఖాలు వేసుకుని నిలబడ్డారు చైతన్య, ప్రణతి. 'బొమ్మ ఏమైంది అని అడిగితే తెలియదని అబద్ధం ఎందుకు చెప్పావు?' కోపంతో అర్చన ముఖం ఎర్రగా మారింది.
'అమ్మా.. చెప్తే నువ్వు కొడతావని..' భయం భయంగా అన్నాడు చైతన్య.
'అందుకని.. అబద్ధం చెప్తావా..? నిజం చెప్తే ఒక్క దెబ్బ కొడతాను. మరి అబద్ధం చెప్తే చాలా దెబ్బలు పడతాయని నీకు తెలియదా..?' ఈసారి మరింత గట్టిగా అరిచింది ఆమె.
'అమ్మా.. కొట్టొద్దు' ఏడుపు ముఖంతో అన్నాడు చైతన్య. వాడిని చూసి ప్రణతి కూడా ఏడవడం మొదలుపెట్టింది.
మొదటిసారి తను చేసిన పొరపాటు గ్రహించింది అర్చన. తను కొట్టటం వల్లనే అబద్ధం చెప్పాడు. ఇలానే క్రమంగా అబద్ధాలు చెప్పడం అలవాటవుతుంది. పిల్లలు ఏదైనా తప్పు చేస్తే అలా ఎందుకు చేయకూడదో బుజ్జగించి చెప్పాలే కానీ, కొట్టకూడదు. నిజం చెప్పినపుడు వారిని మెచ్చుకోవాలి. అప్పుడు వారికి ఏది తప్పు.. ఏది రైటు అనేది తెలుస్తుంది. ఈరోజు తన పిల్లల ద్వారా తను ఒక పాఠం నేర్చుకున్నానని తనకు తను చెప్పుకుంది అర్చన.
వారిద్దరినీ దగ్గరకు తీసుకొని 'సరే, నేను మిమ్మల్ని కొట్టను. మీరూ ఇంకెప్పుడూ అబద్ధం చెప్పకూడదు. సరేనా?' అంది.
'సరే, అమ్మా' అంటూ అమ్మ ఒడిలో ఆనందంగా ఒదిగిపోయారు ఆ చిన్నారులిద్దరూ.
రోహిణి వంజారి
9000594630
