మొదటిరోజు బడి నుండి హుషారుగా పరిగెత్తుకుని వచ్చింది రెండవ తరగతి చదువుతున్న శ్రావణి. ఇంటికి రాగానే కాళ్ళు చేతులు కడుక్కొని, బట్టలు మార్చుకుంది. అమ్మ పెట్టినవి తింటూ క్లాసులోకి మాష్టారు వచ్చినప్పటి నుండి వరసగా ఏమేం జరిగాయో వివరంగా చెబుతోంది. 'అమ్మా! నీకు తెలుసా ఇవాళ క్లాసులో నాకేం దొరికిందో? రెండు రూపాయిల బిళ్ళ దొరికింది. నేను దానితో బడి పక్కనే ఉన్న కొట్టులో చాక్లెట్‌ కొనుక్కున్నాను' అంది సంతోషంగా. 'అవునా! ఆ డబ్బులు మీ పిల్లల్లోనే ఎవరివో అయి ఉంటాయి. నువ్వు అడిగి పోగొట్టుకున్న వాళ్ళకి తిరిగి ఇవ్వాలి కదా?' అంది వాళ్ళ అమ్మ. 'మా బళ్లో బోలెడంత మంది ఉంటారు. ఎంత మందిని అడగగలను?' అంది శ్రావణి కళ్ళు పెద్దవి చేస్తూ. 'మీ మాష్టారికి చెప్పి ఉండాల్సింది! ఆయనే ఎవరిదో కనుక్కుని ఇచ్చేసేవారు' అంది తల్లి. శ్రావణి మరోమాట లేకుండా తన తప్పుని ఒప్పుకున్నట్టు, మౌనంగా ఉండిపోయింది.
కాసేపటి తరువాత బడిలో చెప్పిన పాఠాలను పుస్తకంలో రాసుకుంటూ చిన్న తప్పు రాసింది. అది చెరపటం కోసం రబ్బరు లేదు. అదే మాట అమ్మకు చెప్పింది. 'అదేంటి పొద్దునే కదా కొత్త రబ్బరు ఇచ్చాను' అంది వాళ్ళ అమ్మ. నేను కూర్చున్న బెంచి సొరుగులోనే పెట్టాను. మధ్యాహ్నం వరకు వుంది. తరువాత నుండి కనపడలేదు, పోయినట్టుంది' అని బదులిచ్చింది శ్రావణి. 'చూసావా! పొద్దున్న నువ్వు ఎవరో రెండు రూపాయిల బిళ్ళ పోగొట్టుకుంటే తిరిగి ఇచ్చేయకుండా చాక్లెట్‌ కొనేసుకున్నావు. మనది కాని వస్తువు తీసుకుంటే ఇలాగే మన దగ్గర ఉన్నవి పోగొట్టుకుని బాధపడాల్సి వస్తుంది' అంది తల్లి.
'నా రబ్బరు పోయినందుకు నాకేం బాధ లేదు. చిన్నదేగా! మళ్ళీ కొనుక్కోవచ్చు' అంది శ్రావణి.
శ్రావణికి ఎలా చెప్పాలా అని తల్లి ఆలోచిస్తుండగానే.. శ్రావణి 'అమ్మా! తొందరగా కొత్త రబ్బరు ఇవ్వు. నేను పాఠాలు రాసుకుని పడుకోవాలి. మళ్ళీ తొందరగా లేవాలిగా రేపు బడికి వెళ్లడానికి' అంది. 'అయ్యో! నీకు ఇచ్చిన రబ్బరు ఒకటే ఉంది. నువ్వు ఇవాళే పోగొట్టుకుంటావని తెలియదుగా! బజారుకు వెళ్ళినపుడు కొందాములే' అనుకుంటున్నాను అంది అమ్మ. శ్రావణికి తెలుసు తమ ఇంటి వద్ద దుకాణాలన్నీ ఈ సమయానికి మూసేస్తారని. వాళ్ళ నాన్న కూడా ఊరిలో లేరు. ఇప్పుడు కొత్త రబ్బరు వచ్చే అవకాశం లేదు. అలాగని పుస్తకంలో చెరపకుండా కొట్టేసి రాస్తే టీచర్‌ కోప్పడతారు. రబ్బరు పోగొట్టుకున్న బాధ ఇప్పుడు తెలిసింది శ్రావణికి. తల్లి చెప్పినట్టు తనది కాని ఆ రెండు రూపాయిల బిళ్ళ తీసుకుని ఉండకపోతే తన రబ్బరు పోయేది కాదుకదా అనుకుంటూ బిక్కమొహం వేసుకుని కూర్చుంది. శ్రావణిని పడుకోబెడుతూ 'మీ టీచర్‌కు నేను చెప్తాలే. ఇంకెప్పుడూ ఎవరి వస్తువులూ నువ్వు తీసుకోకు. వాళ్లూ నీలానే బాధపడతారు కదా! అలాగే నీవీ జాగ్రత్తగా ఉంచుకోవాలి. రబ్బరు చిన్నదే అయినా నీకిప్పుడు ఎంత అవసరం అయిందో చూశావా? వస్తువు చిన్నదైనా, పెద్దదైనా దాని ప్రాధాన్యాన్ని అంటే అవసరాన్ని తెలుసుకోవాలి' అని బుజ్జగించింది తల్లి. 'ఈసారి ఏమైనా దొరికితే వెంటనే టీచర్‌కు ఇచ్చేస్తానమ్మా' అంది శ్రావణి. అప్పటి నుండి శ్రావణి తనవికాని వస్తువుల జోలికి పోలేదు. తన వస్తువులనూ జాగ్రత్తగా చూసుకుంటుంది.
హారిక చెరుకుపల్లి
9000559913
