గడుగ్గాయి కుందేలు

ఒక అడవిలో కుందేలు తన పిల్లలతో జీవనం సాగించేది. అయితే పిల్ల కుందేళ్లలో ఒక గడుగ్గాయి ఉంది. దానికి అడవిలో తనను మించిన అందగాళ్లు లేరనే అహంభావం ఉండేది. ఏ జంతువన్నా తారసపడితే 'నా రంగు చూడు.. ఎంత తెల్లగా ఉన్నానో.. నువ్వేంటి నీ రంగేంటి?' అని వెటకారంగా మాట్లాడేది. 'అంత పెద్ద ఆకారాలు దేనికి? నాలాగే అందంగా.. సుకుమారంగా ఉండలేరా?' అని వేళాకోళం చేసేది. పాపం జంతువులన్నీ గడుగ్గాయి కుందేలు మాటలకు బాధపడేవి. ఏమన్నా అందామంటే అది చిన్నది. చెప్పినా అర్థం చేసుకోలేని వయస్సు. తల్లి కుందేలు కూడా పిల్ల కుందేలు మాటలకు జంతువులు నొచ్చుకోవటం విన్నది. 'మా గడుగ్గాయి మాటలు పట్టించుకోకండి.. చిన్నది ఏదో మాట్లాడింది.. తెలిసీ తెలియని వయస్సు.. దానికి బుద్ధి చెబుతాను.. మీరు మనస్సులో ఏం పెట్టుకోవద్దు!' అని సర్దిచెప్పేది. రోజురోజుకూ గడుగ్గాయి మాటలు ఎక్కువయ్యాయి. ఓ రోజు అడవిలో ఎలుగుబంటి తారసపడితే 'ఏంటి ఎలుగు మామా నల్లగా ఉన్నావు? అసలు చీకట్లో కనపడతావా?' అని హేళన చేసింది. పాపం ఎలుగుబంటి మొహంలో నెత్తురుచుక్క లేదు. మరోరోజు ఏనుగు కనపడితే 'ఏనుగు మామా నీ చెవులేంటి? చేటల్లా ఉన్నాయి.. కాళ్లు కూడా చెట్ల మానంత లావుగా ఉన్నాయి.. తొండం ఊపకుండా ఒక్క క్షణం కూడా ఉండలేవా?' అని ప్రశ్నించింది. అలాగే జిరాఫీని 'నీ వంటిపై గీతలేంటి? మెడ పొడవుగా ఆకాశం వైపు చూస్తుంటే, నువ్వు అడవిలో ఎందుకు తిరుగుతున్నావ'ని వేళాకోళం చేసింది. చివరకు గడుగ్గాయి ముందుకు రావాలంటే జంతువులు భయపడేవి. తల్లి కుందేలు నోటి దురుసు తగ్గించుకోమని ఎంత చెప్పినా, గడుగ్గాయి లెక్కచేయలేదు. అడవి జంతువులు దాని మాటలు ఒక చెవితో విని, మరో చెవితో వదిలేయడం అలవాటు చేసుకున్నాయి. ఓ రోజు అడవిలోకి వేటగాళ్లు ప్రవేశించారు. వారి రాకతో అడవంతా నిశ్శబ్దంగా మారింది. జంతువులు వేటగాళ్ల రాకను గమనించి, సురక్షిత ప్రదేశాల్లో తలదాచుకున్నాయి. గడుగ్గాయి కుందేలుకు వేటగాళ్లు వచ్చినట్లు తెలీక, ఎప్పటి మాదిరిగానే బయటకు వచ్చింది. తల్లి కుందేలు హెచ్చరించినా వినలేదు. గడుగ్గాయికి దారిలో ఒక్క జంతువు కూడా కనపడలేదు. కొద్ది దూరం పోయాక దానికి మనుష్యుల మాటలు వినపడ్డాయి. వచ్చినవారు వేటగాళ్లని అర్థం చేసుకుంది. వెన్నులో వణుకు మొదలైంది. వారి కంట్లో పడకుండా తప్పించుకుందామనుకుంది. ఇంతలో వేటగాళ్లు గడుగ్గాయిని గుర్తించి, దాని వైపు రాసాగారు. దానికి ఎట్లా తప్పించుకోవాలో అర్థం కాలేదు. చుట్టూ ఉచ్చు బిగించారు. వేటగాళ్లలో ఒకడు 'ఈ కుందేలు మన నుంచి తప్పించుకోలేదు. తెల్లగా ఉంది. ఏ మూల దాక్కున్నా కనపడుతుంది. ఈ రాత్రి హాయిగా కుందేలును చంపి, కాల్చుకు తిందాం!' అన్నాడు. ఆ మాటలు విన్న గడుగ్గాయి పై ప్రాణాలు పైనే పోయాయి.
    ఆ క్షణంలో దానికి తన రంగు మీద అసహ్యం వేసింది. తన రంగు చూసుకుని, మిగతా జంతువులను చులకనగా, హేళనగా మాట్లాడింది గుర్తుకొచ్చింది. వాటన్నింటికీ మనస్సులోనే క్షమాపణలు చెప్పుకుంది. జంతువులను మాటలతో హింసించిన తనకు వేటగాళ్ల చేతిలో చావే సరైన శిక్షగా భావించింది. వేటగాళ్ల దృష్టిని మళ్లించేందుకు విఫలయత్నం చేసింది. వేటగాళ్లు తనను బంధించేందుకు ముందుకు రావటంతో గడుగ్గాయి చీకట్లో ఎగిరి, చెట్ల పక్కకు దూకింది. చీకట్లో ఏమీ కనపడక పోవటంతో పాపం అది పక్కనే ఉన్న బురదగుంటలో పడింది. దీంతో బురద అంటి, గడుగ్గాయి రంగు మారింది. గడుగ్గాయికి బురద అంటడంతో చీకట్లో వేటగాళ్లకు కనపడలేదు. దీంతో ఒక్క ఉదుటన తప్పించుకుని, తల్లి చెంతకు చేరుకుంది. తల్లిని కౌగిలించుకుని, బోరున విలపించింది. తన రంగు వేటగాళ్లకు పట్టివ్వబోతే బురదరంగు రక్షించింది. ఆ క్షణంలో జంతువుల పట్ల తాను ఎంత అమర్యాదగా ప్రవర్తించిందో గుర్తుచేసుకుని, తల్లితో చెప్పింది. ఉదయాన్నే జంతువులను కలిసి, క్షమాపణ కోరుతానంది. గడుగ్గాయిలో వచ్చిన మార్పుకు తల్లి సంతోషించింది.
 

తమ్మవరపు వెంకట సాయి సుచిత్ర
94923 09100